Skoki narciarskie wywodzą się z Morgedal w Norwegii i można je datować na 1860 rok, kiedy to Sondre Norheim, który jest uznawany za „Ojca skoków narciarskich”, skoczył na 30 metrów. Niedługo później, w 1862 r. w Trysil odbyły się zawody.
Pierwszymi powszechnie uznanymi zawodami w skokach narciarskich były Husebyrennene, które odbywały się w Oslo od 1879 roku. Coroczne wydarzenie zostało przeniesione do Holmenkollen od 1892 r., a Holmenkollen pozostało mekką skoków narciarskich od tamtej pory. Jednym z powodów takiego stanu rzeczy jest decyzja norweskiej rodziny królewskiej, która pozwoliła, aby trofeum nosiło nazwę Pucharu Króla.
Kolejne wielkie wydarzenie w skokach narciarskich miało miejsce, kiedy Thulin Thams i Sigmund Rudd opracowali technikę Kongsbergera. Ruch ten jest stylem skoków narciarskich, który opiera się na zgięciu górnej części ciała w biodrach i pochyleniu się do przodu pod szerokim kątem z ramionami wyciągniętymi do przodu. Z powodu tej techniki, skoczkowie zaczęli zwiększać swoje odległości, co doprowadziło do zwiększenia innowacji w technice skoków narciarskich.
Sepp Bradl z Austrii zapisał się w historii sportu jako pierwsza osoba, która skoczyła przynajmniej o jeden metr dalej niż 100 metrów w 1936 r.
Sport zwiększył swoją popularność i zakres, kiedy dodano drugie wydarzenie zwane „dużą skocznią” na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym w Polsce w 1962 roku. Skoczkowie tacy jak Szwajcar Walter Steiner, zwycięzca Mistrzostw Świata w 1972 r. i Toni Innauer z Austrii, zwycięzca pierwszego sezonu FIS w latach 1979-1980, pomogli pchnąć sport do przodu.
W 1988 r. wprowadzono styl V w skokach narciarskich. Przedtem skoczkowie zawsze utrzymywali swoje narty równolegle do ciała. Styl V, spowodowany przez obracanie stóp i robienie kształtu „V” z nartami, pomógł skoczkom uzyskać zwiększone wznoszenie z rampy. Od tego czasu skoki narciarskie ewoluowały w swoich technikach i podniosły poziom umiejętności. Nadal jest to popularny sport nie tylko wśród entuzjastów, ale także wśród widzów.